Liefde, verlies en opnieuw beginnen: het verhaal van mijn moeder

Mijn moeder is geboren in Indonesië en verhuisde uit liefde naar Nederland.
Jarenlang leidde ze een leven dat van buiten gelukkig leek, een huwelijk, kinderen, een thuis.
Maar onder die rust klopte een hart vol twijfel, gemis en onvervulde verlangens.
Toen haar huwelijk uiteenviel, verloor ze niet alleen haar partner, maar ook een deel van haarzelf.

Dit zijn de antwoorden van mijn moeder. Een eerlijke brief over liefde, pijn, loslaten en de zoektocht naar jezelf.

Wat overblijft als liefde verandert

Ik koester de herinnering aan de tijd dat ik mijn voormalige man leerde kennen. We waren verliefd, jong en vol hoop. Hij was romantisch, zorgzaam, en hij verwende me vaak. Een man bij wie ik me prettig voelde. We hadden veel dezelfde interesses en deden bijna alles samen.

We namen de tijd om te praten, vooral als een van ons zich niet goed voelde. Emotioneel en intuïtief waren we sterk verbonden. In die tijd was er nog geen mobiele telefoon of digitalisering zoals nu. Misschien maakte juist dat onze band zo hecht.

Ook al woonden we soms ver van elkaar (hij in Nederland en ik in Indonesië), ik had nooit behoefte aan iemand anders. Mijn liefde voor hem was puur en sterk.

Ons huwelijk was gelukkig. De verhuizing naar Nederland verliep goed; ik paste me snel aan, leerde de taal, ging studeren. Hij steunde me in alles en hielp me wanneer het te veel werd. We waren een gewoon stel en alles leek goed te gaan.

Toen de stilte begon

Tijdens mijn zwangerschap van onze dochter voelde ik dat er iets begon te veranderen. Misschien had het te maken met stress op zijn werk, misschien met iets wat ik niet kon benoemen. Toen onze dochter drie was, merkte ik dat we elkaar minder aandacht gaven.

Als huisvrouw miste ik soms warmte, een arm om me heen, een beetje aandacht. In die tijd werden computers en mobiele telefoons populair. Ik zag dat hij steeds vaker achter de computer zat, en ik voelde dat hij er soms meer tijd aan besteedde dan aan mij.

We hielden ons staande, maar iets was anders. Met kinderen erbij veranderde onze routine. Het gezinsleven was mooi, maar niet meer zoals toen we nog met z’n tweeën waren, vooral de tijd met zijn tweeën was aanzienlijk anders.

Ik bleef bezig: met de kinderen, met het huishouden, met dansen, dat was mijn uitlaatklep. Toch bleef er diep vanbinnen iets knagen.

Langs elkaar heen

Ik voelde dat we langzaam langs elkaar heen leefden. Ik vroeg of we samen in relatietherapie konden gaan, maar hij wilde dat niet. De huisarts adviseerde me om zelf hulp te zoeken, maar ik deed het niet. Ik had er geen zin in, geen kracht voor. Achteraf denk ik dat dat misschien een fout was. Misschien hadden we ons gezin kunnen redden.

Dansen werd mijn afleiding, maar diep vanbinnen verlangde ik nog steeds naar hem, naar de man die ik ooit leerde kennen. Toch kwam er een moment waarop ik iemand anders ontmoette. Hij gaf me aandacht, warmte, en het gevoel dat ik weer gezien werd. Het begon niet uit liefde, maar uit behoefte aan begrip.

Ik was rond de veertig een leeftijd waarin veel verandert, ook vanbinnen. Ik voelde me schuldig, maar tegelijk ook bevrijd. Misschien was ik in de war. Soms dacht ik zelfs dat mijn man iemand anders had, al kon ik dat nooit bewijzen. Ik voelde me vaak afgewezen, maar naar buiten toe leek ons gezin nog harmonieus.

De breuk

Het schuldgevoel bleef. Ik voelde dat ik had gefaald, als echtgenote, als moeder, als vrouw. Mijn huidige man, die toen nog mijn vriend was, maakte nooit druk over wie ik was. Voor hem was ik gewoon mezelf. Hij was anders dan mijn man, en misschien was dat precies wat me aantrok.

Aanvankelijk hield ik mijn familie en mijn nieuwe relatie gescheiden. Maar na verloop van tijd wilde hij meer en meer samen zijn, meer eerlijkheid. Mijn gevoelens voor hem werden sterker, en ik kon dat niet tegenhouden.

Uiteindelijk kwam alles uit. De scheiding volgde. Ik was in de war, verdrietig, schuldig. En toch voelde ik ook rust omdat de leugen voorbij was.

Ik had een paar vriendinnen die iets soortgelijks hadden meegemaakt. Bij hen vond ik begrip, een plek om te schuilen als het thuis te zwaar werd.

De moeilijkste keuze

Veel mensen dachten dat ik mijn kinderen had verlaten. Maar er speelde meer. Ik kon ze op dat moment geen zekerheid bieden. Ze kozen voor hun vader en ik begreep dat. Ze waren verdrietig, boos, teleurgesteld. En ik voelde me niets waard. Ik dacht: ze verdienen beter dan mij.

Ik schaamde me. Ik was ontrouw geweest. En daarom vertrok ik, niet om te vluchten, maar om mezelf te hervinden. Mijn vriend accepteerde me zoals ik was, en dat gaf me de moed om bij hem te gaan wonen, in het land waar hij leefde.

Ik probeerde contact met mijn kinderen te houden, zoals was afgesproken in het ouderschapsplan. Wanneer ik hen bezocht, logeerde ik in een hotel. Soms kwamen ze ook bij mij. Mijn vriend betaalde de kosten, zonder dat ik daarom vroeg. Dat waardeerde ik diep.

Een nieuw leven

In mijn nieuwe omgeving probeerde ik iets op te bouwen. Ik volgde taallessen, zodat ik beter kon communiceren en me kon ontwikkelen. Mijn vriend had een druk leven met werk en hobby’s, maar we vonden onze balans: zijn tijd, mijn tijd, onze tijd.

Onze relatie was anders opener, eerlijker. Soms hadden we hevige discussies, maar we leerden af te koelen en weer te praten. “Je hebt gelijk” of “sorry, dat was een misverstand” die woorden maakten ons sterker.

Langzaam leerde ik weer vertrouwen. Elke relatie is anders. Als je van elkaar houdt, moet je open blijven, ook over gevoelens en verlangens. Geef elkaar ruimte. Je hoeft niet alles samen te doen om verbonden te blijven, maar wel elkaar zien en willen luisteren naar elkaar.

Respect en vergeving

Ik heb diep respect voor mijn voormalige man, de vader van mijn kinderen. Hij heeft in moeilijke tijden de zorg voor de kinderen volledig op zich genomen, en hij heeft dat goed gedaan. Ik deed mijn best om aanwezig te zijn, maar dat is niet te vergelijken met wat hij deed.

We hebben nog steeds goed contact over de kinderen. Ik noem hem geen “ex”, want voor mij betekent dat iets anders. Hij is de vader van mijn kinderen, een deel van mijn leven. Mijn huidige man accepteert dat. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat familie belangrijk voor mij blijft. Soms proberen we samen verjaardagen of momenten met de kinderen te vieren. Dat lukt niet altijd, maar we doen ons best. De kinderen zijn inmiddels volwassen en hebben hun eigen leven. Ik probeer er altijd voor hen te zijn in goede en slechte tijden. Ik hoop dat ze met de jaren meer begrip krijgen voor mijn keuzes en de omstandigheden waarin ik verkeerde.

Wat ik geleerd heb

Ik ben nu tevreden met mijn leven. Niemand is perfect. Elkaar begrijpen, open zijn, en ruimte geven dat zijn voor mij de basis van een goede relatie. Als je merkt dat het niet goed gaat in je relatie, wees niet bang om hulp te zoeken. Zelfs als je partner niet wil, kun je zelf beginnen.

Toen ik opnieuw trouwde, maakten mijn man en ik samen afspraken bij de notaris. Niet omdat we twijfelden, maar omdat we realistisch waren. We weten dat liefde zorg vraagt, en dat eerlijkheid de basis is van vertrouwen.

Voor sommigen lijkt dat misschien zakelijk, maar voor ons betekende het duidelijkheid. We hopen dat het altijd goed blijft gaan — en we doen er ons best voor.

Slotgedachte

Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, is mijn kinderen achterlaten. Dat schuldgevoel draag ik altijd met me mee. Maar soms moet je loslaten om niet verloren te gaan.

Ik geloof dat alles gebeurt met een reden.

“In verdriet schuilt geluk.
In mislukking schuilt groei.
In verlies schuilt hereniging.
En in tegenslag schuilt goedheid.'“

Mensen mogen oordelen, maar alleen jij weet wat je hebt doorgemaakt en alleen jij kan die last dragen. Soms verlies je mensen in dat proces maar goede vrienden blijven zij begrijpen, zij veroordelen niet.

Zelfs nu, jaren later, voel ik de echo van die keuzes nog steeds. Soms doet het pijn om terug te denken aan de momenten dat ik mijn kinderen moest missen, of aan de liefde die veranderde. Maar ik voel ook dankbaarheid: voor de lessen die ik heb geleerd, voor de mensen die mij hebben gesteund, en voor de kracht die ik in mezelf heb ontdekt. Het is iets dat altijd bij me blijft, iets dat mijn hart heeft gevormd — en dat me elke dag herinnert aan de waarde van eerlijkheid, liefde en veerkracht.