Tussen twee werelden: De kracht van een dubbele identiteit

Ik ben geboren en opgegroeid in Nederland, met een Nederlandse vader en een Indonesische moeder. Al vanaf jongs af aan maakte ik kennis met de Indonesische cultuur. Het eten, de warmte, de muziek (aangezien mijn moeder ook Indonesisch danseres is,) de manier waarop familie samenkomt het maakte onderdeel uit van mijn jeugd. Ik vond het altijd iets moois en bijzonders dat ik een stukje van beide werelden in mij droeg.

Toch voelde dat soms ook dubbel. In Nederland voelde ik me thuis, ik sprak de taal en kende de gewoontes. Maar in Indonesië ervoer ik óók een soort thuiskomen. Alleen… in beide landen voelde het nooit helemaal volledig. Alsof ik altijd een klein stukje buiten de cirkel stond. In Nederland was ik “anders” en in Indonesië net zo goed.

Het zwijgen en de kracht van stilte

Eén aspect dat ik sterk uit de Indonesische cultuur heb meegekregen, is het belang van stilte. Niet alles hoeft hardop gezegd te worden; soms zegt zwijgen meer dan woorden. Dat heeft me een bepaalde rust en bedachtzaamheid gegeven. Tegelijkertijd liep ik er ook tegenaan dat ik mijn gevoelens niet altijd duidelijk durfde uit te spreken.

In Nederland, waar directheid vaak de norm is, merkte ik dat dit een blokkade kon zijn. Het kostte me tijd en vooral veel oefening om woorden te geven aan wat ik voelde en dacht. Ik heb mezelf echt moeten aanleren dat mijn stem waardevol is en gehoord mag worden. Dat was geen makkelijke weg, maar wel één die me veel heeft gebracht.

De kracht van twee culturen

Juist die balans tussen stilte en spreken, tussen geduld en directheid maakt me tot wie ik ben. Het geeft me de mogelijkheid om me aan te passen, te schakelen, maar ook om bruggen te bouwen tussen mensen. Omdat ik me nooit volledig in één hokje heb gevoeld, kan ik me makkelijk in anderen verplaatsen en voel ik me vaak thuis in diverse gezelschappen. Dat is dan ook iets wat ik mensen zou willen meegeven met een bi culturele achtergrond.

Niet kiezen, maar omarmen

Lange tijd dacht ik dat ik moest kiezen: ben ik nu meer Nederlands of meer Indonesisch? Pas toen ik besefte dat ik geen keuze hóef te maken, kon ik mijn identiteit echt omarmen. Ik bén beide. Niet half, maar volledig verrijkt met twee culturen.

Dat inzicht heeft me niet alleen rust gegeven, maar ook trots. Trots op mijn roots, trots op mijn verhaal, trots op het feit dat ik de kracht van twee werelden met me meedraag.

Groeien in wie je bent

Veel vrouwen herkennen dit gevoel van “tussen twee werelden staan” of dat nu door cultuur komt, of door werk-privébalans, of door de verschillende rollen die je als vrouw vervult. Mijn verhaal gaat over afkomst, maar in essentie gaat het over ruimte durven maken voor álle lagen van jezelf.

Want pas als je stopt met kiezen en begint met omarmen, ontstaat er een kracht die uniek van jou is.

Misschien is dat wel het mooiste geschenk van een dubbele identiteit: dat je niet één thuis hebt, maar meerdere. En dat je altijd jezelf meeneemt, waar je ook bent.